Jak sama nazwa wskazuje, nie chodzi tu o mechanizm powstawania wiórów, ale o charakterystykę powierzchni obrabianego przedmiotu po szlifowaniu.Gdy powierzchnia przedmiotu obrabianego po szlifowaniu ma zdolność odbijania światła w pewnym stopniu, proces szlifowania nazywamy szlifowaniem lustrzanym.Materiały obrabiane do szlifowania lustrzanego nie ograniczają się do materiałów kruchych, ale obejmują również materiały metalowe, takie jak stal, aluminium i molibden.Aby zrealizować szlifowanie lustrzane, profesorowie Nakagawa i Ohmori z Instytutu Fizyki i Chemii Uniwersytetu Tokijskiego w Japonii wynaleźli elektrolityczne opatrunki w procesie (ELID).
Podstawowym punktem wyjścia szlifowania zwierciadeł jest to, że aby dotrzeć do powierzchni granicznej, musimy użyć najmniejszej możliwej wielkości ziarna ściernego, takiej jak wielkość ziarna 2 μM lub nawet 0,2 μm。 Przed wynalezieniem ELID ściernica wielkości ziarna była rzadko stosowany w przemyśle.Powodem jest to, że ściernica o wielkości cząstek bardzo łatwo się zakleszcza, a ściernica musi być często przycinana.Czas pomocniczy obciągania ściernicy często przekracza czas pracy szlifowania.ELID po raz pierwszy rozwiązuje sprzeczność między obciąganiem a szlifowaniem, gdy używa się tylko ściernicy wielkości ziarna, tworząc w ten sposób warunki do przemysłowego zastosowania ściernicy wielkości ziarna.
