(1) Przedmiot obrabiany obraca się, a narzędzie wykonuje ruch posuwu.W ten sposób wierci się większość otworów na tokarkach.Okrągłość otworu zależy głównie od dokładności obrotowej wrzeciona obrabiarki, a błąd osiowej geometrii otworu zależy głównie od dokładności położenia kierunku posuwu narzędzia względem osi obrotu przedmiotu obrabianego.Ta metoda wytaczania jest odpowiednia do obróbki otworów wymagających współosiowości na powierzchni zewnętrznej.
(2) Obrót narzędzia i ruch podawania przedmiotu obrabianego Wrzeciono wytaczarki napędza obrót narzędzia wytaczającego, a stół napędza ruch podawania przedmiotu obrabianego.
(3) Obrót narzędzia i ruch posuwowy Przy tej metodzie wytaczania zmienia się długość wysięgu wytaczaka, podobnie jak siła odkształcenia wytaczaka, przy dużej średnicy w pobliżu skrzynki wrzeciona i małej średnicy poza skrzynią wrzeciona, tworząc stożkowy otwór.Ponadto, wraz ze wzrostem wysięgu wytaczaka, zwiększa się odkształcenie zginające wrzeciona pod wpływem jego własnego ciężaru, a oś obrabianego otworu zostanie odpowiednio wygięta.Ta metoda wytaczania jest odpowiednia tylko dla krótkich otworów.
