W połowie XX wieku, kiedy radzieckie kobiety Łazarinkowa badały zjawisko i przyczyny uszkodzenia korozyjnego styków przełączających przez wyładowanie iskrowe, odkryły, że chwilowa wysoka temperatura iskry elektrycznej może spowodować stopienie, utlenienie i skorodowanie miejscowego metalu , tworząc w ten sposób i wynalazł metodę obróbki elektroiskrowej wycinarkę drutową wynaleziono również w Związku Radzieckim w 1960 roku. W tamtym czasie do podglądu konturu używano projektora przed lewym i prawym posuwem ręcznym na stół do obróbki, i sądzono, że prędkość przetwarzania była niska, ale mógł przetwarzać drobne kształty, które nie były łatwo przetwarzane przez konwencjonalne maszyny.Typowym praktycznym przykładem jest obróbka ukształtowanych otworów za pomocą chemicznych dysz tkackich.Płynem obróbczym stosowanym w tym czasie był olej mineralny (olej do lamp).Ze względu na wysoką izolację i niewielką odległość między biegunami prędkość przetwarzania była niższa niż w obecnej maszynie, a praktyczność była ograniczona.
Pierwsza maszyna, która została wyszkolona w technologii NC i przetwarzana w wodzie dejonizowanej (zbliżonej do wody destylowanej), została zaprezentowana na wystawie Paris Workhorse w 1969 r. Przez szwajcarskiego producenta maszyn elektroerozyjnych, co poprawiło szybkość przetwarzania i zapewniło bezpieczeństwo pracy bezzałogowej.Produkcja taśmy papierowej NC była jednak bardzo pracochłonna i stanowiła duże obciążenie dla użytkownika, jeśli nie była programowana automatycznie przez duży komputer.Aż do pojawienia się niedrogich narzędzi programowanych automatycznie (APT) popularność była niewielka.
Japoński producent opracował małą, skomputeryzowaną automatyczną, programowaną elektrodrążarkę drutową, która jest tania i przyspieszyła popularność.Kształt przetwarzania WEDM to profil kwadratowy.Pojawienie się prostego APT (język APT jest łatwiejszy niż oficjalny model) było ważnym czynnikiem w rozwoju maszyn WEDM.
